Granada & Isla de Ometepe
Door: edendebby
Blijf op de hoogte en volg Ed en Debby
07 Januari 2012 | Nicaragua, Moyogalpa
Hola chicos!
Hier zijn we weer, deze keer vanuit Isla de Omepete in Nicaragua. Na onze nieuwjaars beach party, met slippers en korte broek in het zand, zijn we weer de bus ingestapt en hebben we flink meters gemaakt. Na een tussenstop in de hoofdstad van Honduras, Tegucigalpa, zijn we verder gereisd met locaal vervoer naar Granada in Nicaragua. Dit hebben we samen gedaan met een zweeds koppel, ze hadden moeite om weg te komen uit Honduras aangezien ze geen woord spaans spraken. Het reizen met het locale vervoer heeft veel indruk op ze gemaakt... We hebben samen een dag in Granada doorgebracht, een koloniaal stadje aan de rand van el lago de Nicaragua. We hebben lekker door de straatjes gestruind en de sfeer geproefd... Ook zijn we gaan zwemmen in het meer, die ook wel de zoete zee word genoemd. Je kunt de overkant niet zien en de golven zijn vrij heftig.
Na afscheid te hebben genomen van Stefan en Suzan, die inmiddels genoeg moed hadden verzameld om met zijn tweetjes met lokaal vervoer verder te reizen, zijn wij naar het grootste eiland in het meer vertrokken. Isla de Omepete bestaat uit 2 vulkanen waarvan we gisteren de hoogste (1610 meter) hebben beklommen. Nadat de lokale tour-operator ons had gezegd dat het best goed te doen was, zijn we vol goede moed begonnen aan de klim. Na 9 weken rustig aan te hebben gedaan wilde we weer iets actiefs ondernemen. Toen de gids ons vertelde dat dit 1 van de moelijkste vulkanen om te beklimmen was zijn we toch maar doorgegaan, als je ergens aan begint wil je het ook afmaken. Het pad dat we moesten volgen bestond uit rotsen, dit hield in dat we niet konden lopen maar continu de rotsen moesten beklimmen. Omhoog ging dit met veel rustpauzes en veel zweten best goed. Toen we eenmaal de wolken inliepen koelde het flink af en moesten we zelfs jassen dragen. De laatste 100 meter omhoog kregen we te maken met orkaanwind, we konden alleen plat op onze buik liggend de krater inkijken. Vanwege de bewolking hadden we geen uitzicht meer over het eiland. De afdaling was nog moeilijker, door alle losse stenen was het vaak vallen en opstaan, maar er was geen andere keuze dan omlaag lopen. Toen we 10 uur later weer beneden waren konden we dan ook nog maar amper op onze benen staan.
Vandaag hebben we dan ook een welverdiende rustdag, lopen gaat niet zo soepel door alle spierpijn.
De plannen voor morgen zijn om naar San José in Costa Rica te reizen om van daaruit snel verder zuidwaarts te gaan...
Hasta pronto!
Ed y Debby
Hier zijn we weer, deze keer vanuit Isla de Omepete in Nicaragua. Na onze nieuwjaars beach party, met slippers en korte broek in het zand, zijn we weer de bus ingestapt en hebben we flink meters gemaakt. Na een tussenstop in de hoofdstad van Honduras, Tegucigalpa, zijn we verder gereisd met locaal vervoer naar Granada in Nicaragua. Dit hebben we samen gedaan met een zweeds koppel, ze hadden moeite om weg te komen uit Honduras aangezien ze geen woord spaans spraken. Het reizen met het locale vervoer heeft veel indruk op ze gemaakt... We hebben samen een dag in Granada doorgebracht, een koloniaal stadje aan de rand van el lago de Nicaragua. We hebben lekker door de straatjes gestruind en de sfeer geproefd... Ook zijn we gaan zwemmen in het meer, die ook wel de zoete zee word genoemd. Je kunt de overkant niet zien en de golven zijn vrij heftig.
Na afscheid te hebben genomen van Stefan en Suzan, die inmiddels genoeg moed hadden verzameld om met zijn tweetjes met lokaal vervoer verder te reizen, zijn wij naar het grootste eiland in het meer vertrokken. Isla de Omepete bestaat uit 2 vulkanen waarvan we gisteren de hoogste (1610 meter) hebben beklommen. Nadat de lokale tour-operator ons had gezegd dat het best goed te doen was, zijn we vol goede moed begonnen aan de klim. Na 9 weken rustig aan te hebben gedaan wilde we weer iets actiefs ondernemen. Toen de gids ons vertelde dat dit 1 van de moelijkste vulkanen om te beklimmen was zijn we toch maar doorgegaan, als je ergens aan begint wil je het ook afmaken. Het pad dat we moesten volgen bestond uit rotsen, dit hield in dat we niet konden lopen maar continu de rotsen moesten beklimmen. Omhoog ging dit met veel rustpauzes en veel zweten best goed. Toen we eenmaal de wolken inliepen koelde het flink af en moesten we zelfs jassen dragen. De laatste 100 meter omhoog kregen we te maken met orkaanwind, we konden alleen plat op onze buik liggend de krater inkijken. Vanwege de bewolking hadden we geen uitzicht meer over het eiland. De afdaling was nog moeilijker, door alle losse stenen was het vaak vallen en opstaan, maar er was geen andere keuze dan omlaag lopen. Toen we 10 uur later weer beneden waren konden we dan ook nog maar amper op onze benen staan.
Vandaag hebben we dan ook een welverdiende rustdag, lopen gaat niet zo soepel door alle spierpijn.
De plannen voor morgen zijn om naar San José in Costa Rica te reizen om van daaruit snel verder zuidwaarts te gaan...
Hasta pronto!
Ed y Debby
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
