Van Panama naar Colombia

Hola lieve lezers,

nadat we uit Panama City waren vertrokken richtig Portobelo, kwamen we halverwege de busreis een koppel uit Nederland tegen. Anne en Els zijn op reis met de Regina Maris, een zeilschip met 3 masten, dat ongeveer 3 maanden geleden uit Nederland is vertrokken. Het project waar de Regina Maris aan deelneemt is School At Sea, normaal gesproken verblijven er 34 kinderen in de leeftijd van 15-16 jaar op de boot. Ze krijgen 3 dagen per week les aan boord, de overige dagen moeten ze het schip runnen. Op het moment dat wij Anne en Els ontmoeten waren de kinderen voor 3 weken aan land, dus het schip lag een tijd stil. Nadat we het laatste stuk met de bus samen hadden gereist (wat trouwens een hele ervaring was, het was de laatste dag van Carnaval en alle mensen waren (dronken) op weg naar het strand. We werden voortdurend voor de gek gehouden in een taal die we niet konden volgen, een mix tussen Creools en Spaans, de hele bus stond op zijn kop), werden we door Anne en Els uitgenodigd voor een biertje aan boord van de Regina Maris. Deze kans konden we natuurlijk niet laten schieten... Het bleef uiteindelijk niet bij een biertje, we mochten aanschuiven bij een heerlijke hollandse maaltijd (erg fijn na 2 en een halve maand buitenlands eten) en uiteindelijk kregen we een slaapplek aangeboden! Na een avondje doorzakken met de crew hebben we heerlijk geslapen in één van de vele hutten. We waren erg blij dat we Anne en Els waren tegengekomen, een super ervaring om aan boord te zijn van zo'n groot schip! Konden we gelijk een beetje wennen aan het leven aan boord... De volgende morgen werden we door Anne afgezet aan boord van ons geboekte zeilschip Ulysses, we maakten kennis met onze Poolse kapitien, de kok en de boot. Het zag er allemaal goed uit, de boot was dan ook nog maar 3 jaar oud en in Nederland gemaakt!! Later die dag ontmoette we onze reisgenoten: een koppel uit Zwitserland, 2 vrienden uit Amerika en 1 meisje uit Alaska. Het klikte meteen goed tussen iedereen! Die avond hebben we wat gedronken (niet te veel op advies van de kapitein) en zijn we op tijd gaan slapen. De volgende morgen rond 6 uur begon de reis, ik lag nog in bed toen we de baai uit vaarden. Niet veel later werd ik uit bed geslingerd, ben nog snel even naar de wc gegaan maar gezicht wassen of tanden poetsen was niet meer mogelijk. De golven waren gigantisch, tot wel 4 meter hoog! Het duurde niet lang voordat er meerdere mensen al kotsend over de railing hingen, ja ja ook wij hoorden daarbij... Ook de kapitein had dit niet verwacht, de zee was ruwer dan verwacht. Na ongeveer 6 uur vaarde de kapitein een baai in met de gedachte hier te overnachten en te hopen dat de zee de volgende dag rustiger was. Eenmaal aangekomen in de baai viel het een beetje tegen, het water was nog steeds erg ruw. Niet echt goed om te overnachten dus stelde de kapitein voor even iets te eten, nog een lading pillen in te nemen en dan toch maar verder te gaan richting de San Blas eilanden. Het zou nog ongeveer 6 uur duren voordat we daar aan zouden komen. Na de rustpauze ging het voor Ed en mij een stuk beter, de oplossing was plat op de rug liggen met de ogen dicht. Je zag niet veel van de omgeving, maar wij waren erg blij met deze oplossing! Eenmaal aangekomen bij de eerste San Blas eilanden was de zee gelukkig kalm. Na het avondeten en een drankje zijn we maar weer in bed gaan liggen om de volgende morgen vroeg op te staan. Die morgen hebben we de hoofdstad van de San Blas eilanden bezocht, deze was op een van de eilanden waar we waren gestopt voor de nacht. Deze stad was niet veel meer dan een volgebouwd eiland dat je in 5 minuten helemaal gezien kon hebben. De Kuna indianen daar waren allemaal heel aardig en na het inkopen van wat extra proviand vertrokken we met de zeilboot verder in de richting van de Cayos Holandes. Deze eilandengroep is nauwelijks bewoond en alleen bereikbaar per boot. De tocht hiernaartoe was gelukkig maar 3 uur over kalm water, wat een hele verademing was na de vorige dag. Deze eilandengroep zijn een klein paradijsje; azuurblauwe zee, koraalriffen, wit strand en palmbomen. Het eiland waar wij voor anker gingen werd bewoond door 2 families en het nabij gelegen eiland was onbewoond. We zijn hier dan ook 2 dagen gebleven. Overdag lekker zwemmen en zonnen en 's avonds met een kampvuur, drank en spijs op het strand zitten. De eerste nacht zijn we met 4 man op het eiland blijven slapen, onder een heldere sterrenhemel in het zand. Een hele ervaring maar erg koud. De 2e nacht zijn we toch maar weer lekker warm op de boot gaan slapen. Na 2 dagen genieten zijn we doorgevaren naar het meest oostelijk gelegen eiland om vanuit daar na een Zwitsers/Italiaanse maaltijd te vertrekken richting Cartagena, 200 mijl over volle zee. Tijdens dit deel van de tocht werd voor het eerst het grote zeil gebruikt, wat ervoor zorgde dat de boot bijna op zijn zijkant in het water lag. Niet erg comfortabel dus... Na 36 uur het gevoel te hebben gehad in een kermisattractie te zitten werden we zondagmorgen wakker op kalm water en met zicht op vasteland. We konden weer gewoon naar het toilet gaan zonder blauwe plekken op te lopen en ook de tanden konden weer gepoetst worden, erg prettig. Rond het middaguur lagen we in de haven van Cartagena aan de steiger en de vreugde was van veel gezichten af te lezen. De eerste dag hebben we een kamer gedeeld in een hostel met 3 andere zeilgenoten. Het was erg leuk om nog wat na te praten over alle gebeurtenissen van de afgelopen dagen. De volgende dag zijn we verhuist naar een luxer hotel met privé kamer en daar hebben we dan ook geslapen als roosjes. De stad Cartagena was leuk om te verkennen met allemaal gezellige pleinen en straatverkopers. Het gevoel van vaste grond onder de voeten was ook zeer prettig. Nu zitten we in de nachtbus van Cartagena naar Medellín wat onze volgende verblijfplaats zal worden.

Hasta Pronto
Ed y Debby